Ben bu ara SİYAH BEYAZIM

Nedenini bilmediğim huzursuzluğum var… bende mevsim hala SONBAHAR… zaman durdu sanki, işlemiyor. Aynı can sıkıntısı, aynı yürek yangını. Bildiğim, bilmediği yada farkına varamadığım onca şey sarıyor bedenimi ve beynimi. Ve ben nefes almamı engelleyen o karışıklığın içinde kayboluyorum. Ne geçen zamanın farkına varabiliyorum, ne de yaşamın tadına… kimi zaman şaha kalkıyorum, kimi zaman yuvasını kaybetmiş yetim bir serçeye dönüyorum. Öfkemle, gücümle bazen kocaman dağları yıkacakmış gibi hissederken, bazen küçük bir yürekle baş edemiyorum. Küçük bir dokunuşla, kısa bir cümleyle, tek bir kelimeyle, kısa bir bakışla… savaşmaktan yoruldum!

Hep küçük şeylermiş insanı yoran, yürekmiş anladım! hoyratça davrandığında koca bir bedeni çürütecek güçteymiş… ANLADIM!!!

Anladım anlamasına ama sanırım biraz geç kaldım… şimdi sadece hayallerle varım, düşlerde varım. Renklerim soldu, ben bu ara SİYAH BEYAZIM…