DOSTUMA...

O’nu niçin sevdiğimi sorarlarsa buna vereceğim cevap sanırım şöyle olurdu: o, o idi; ben de bendim. Ruhlarımız, yüreklerimiz o kadar sıkı bir birliktelikle yürüdü ki. Hiç bilinmeyen yanlarımızı birbirimize öyle açtık ki, kimi zaman kendimden çok güvenir hale geldim. Öteki sıradan dostlukları buna benzetmeye kalkışmayın. Onsuz yorgun ve bezgin sürüklenip gidiyorum. Tattığım zevkler bile tat vermiyor. Biz her şeyde birbirimizin yarısı idik. Hep de öyle olacak. Her şeyde onun yarısı olmaya öyle alışmışım ki… Olmadığında nefesim eksik gidiyor sanki ciğerlerime. O olmadığında ne yapsam, ne düşünsem onun eksikliğini duyuyorum. O da benim için elbette aynı şeyi duyuyordur. O kadar kaynaşmışız ki ayrı yerlerde olsak bile aramızdaki bağ her geçen gün zenginleşip güçleniyor…

Seni çok seviyorum DOSTUM…